Rregullimet per textin e shfaqur

¹ Pas një periudhe trivjeçare u shkoi në vesh njerëzve të Judës se Demetri i Seleukut, kishte arritur me një ushtri të madhe e me anije në portin e Tripolit,

² se e kishte pushtuar vendin dhe e kishte vrarë Antiokun dhe qeveritarin e tij Lizjen.

³ Njëfarë Alcimi, që më parë kishte pasë qenë kryeprift, por që ishte përlyer në kohën e kryengritjes vullnetisht, duke parë se për të s’kishte farë rrugëdaljeje për shpëtim dhe se s’do të mundte më t’i afrohej lterit të shenjtë,

⁴ shkoi të takohet me mbretin Demetër në vitin njëqind e pesëdhjetë e një dhe i solli kurorën e artë e palmën si edhe disa rrema ulliri që, sipas gjase, i përkisnin Tempullit. Atë ditë s’bëri tjetër gjë.

⁵ Por, më vonë, kur qe thirrur nga Demetri në këshill dhe kur e pyeti për qëndrimin dhe synimet e judenjve ai e shfrytëzoi atë rast të volitshëm për planet e marrëzisë së vet

⁶ e i përgjigji: “Ata judenj që quhen Asidenj, në krye të cilëve është Juda Makabe, ushqejnë luftëra e çojnë kryengritje dhe nuk durojnë që mbretëria të jetë e qetë.

⁷ Prandaj, unë, pasi ma hoqën denjësinë trashëgimtare, d.m.th. kryepriftërinë, edhe erdha këtu,

⁸ i shtyrë pikë së pari prej kujdesit të sinqertë për të mirën e mbretit e së dyti për të mirën e bashkëqyte- tarëve, sepse për shkak të mendjelehtësisë së atyre njerëzve po vuan jo pak mbarë gjindja jonë.

⁹ Pasi tash i di këto gjëra veçanërisht, o mbret, denjohu të kujdesesh me atë njerëzi të ëmbël që e ushqen ndaj gjithkujt, për të mirën e vendit e të popullit tonë të kërcënuar,

¹⁰ sepse, sa të jetë Juda gjallë shteti nuk do të gëzojë paqe.”

¹¹ Posa ky i tha këto fjalë, miqtë e tjerë të mbretit, që ishin armiq të Judës, s’vonuan ta zemërojnë edhe më tepër Demetrin.

¹² Ky menjëherë e thirri Nikanorin, që ishte në krye të njësitit të elefantëve, e emëroi qeveritar të Judesë dhe e dërgoi

¹³ me urdhër ta vrasë Judën, t’i shpërndajë ata që ishin me të e ta vërë Alcimin kryeprift të më të madhit Tempull.

¹⁴ Atëherë ata paganë që kishin ikur nga Judeja prej frikës së Judës, grumbull u bashkuan me Nikanorin, me shpresë se mjerimet e të vështirat e judenjve do t’u sjellin fat të mirë atyre.

¹⁵ Judenjtë, si morën vesh se po vinte Nikanori dhe se po i sulmonin paganët, u pluhërosen dhe iu lutën Atij që e ka caktuar për jetë popullin e vet dhe që përherë kujdeset me shenja të dukshme për Trashëgimin e vet.

¹⁶ Menjëherë, me urdhër të prijësit, u nisën prej andej dhe u përleshën me ta afër fshatit Desau.

¹⁷ Ndërkaq Simoni, vëllai i Judës, ia kishte filluar përleshjes me Nikanorin, por, me sulmin e papritur të armikut, pati një bjerrje të lehtë.

¹⁸ Megjithëkëtë Nikanori trembej të vendosë çdo gjë me gjak, sepse kishte dëgjuar për trimërinë e atyre që ishin me Judën dhe për guximin e madh në luftë për atdheun.

¹⁹ Për këtë arsye dërgoi tek ata Posidonin, Teodotin e Matatinë që ta jepnin e ta merrnin të djathtën.

²⁰ U bë një shqyrtim i gjatë rreth këtyre gjërave, mandej vetë prijësi ia parashtroi ushtrisë; mendimet ranë në përkim e u morën vesh për paqe.

²¹ Atëherë caktuan ditën kur krerët të bashkohen veçmas. Nga njëra dhe pala tjetër erdhi nga një karrocë lufte. I vunë edhe ndenjëset e nderit.

²² Juda, ndërkaq, i kishte vënë ushtarët e vet të armatosur ndër vende të përshtatshme që nga ana e armiqve të mos ndodhte ndonjë pabesi e papritur. Në takim ranë në përkim.

²³ Nikanori zuri vend në Jerusalem e nuk bëri asnjë pabesi, madje i lëshoi njerëzit që ishin tubuar rreth tij.

²⁴ Judën dëshironte gjithherë ta kishte pranë vetes, sepse në shpirt ishte i prirur kah ai njeri.

²⁵ I bënte lutje të martohej e të kishte fëmijë. Juda u martua, jetoi i qetë dhe kaloi jetë të rëndomtë.

²⁶ Por, Alcimi, duke parë prirjen e mirë të njërit ndaj tjetrit e, si e gjeti një dysheritje të marrëveshjeve të përfunduara, shkoi te Demetri dhe i tha se Nikanori kishte synime të kundërta ndaj të mirës së shtetit, sepse edhe Judën, kundërshtarin e mbretërisë, e kishte bërë besëlidhës të vetin.

²⁷ Këndej edhe mbreti, flakë i ndezur prej hidhërimit dhe i zemëruar për shkak të shpifjeve të këtij njeriu tejet të keq, i shkroi Nikanorit se ishte shumë i prishur për shkak të kësaj marrëveshjeje dhe i jepte urdhër të prerë ta dërgonte sa më parë në Antioki Judën të lidhur në pranga.

²⁸ Kur Nikanori i mori vesh këto gjëra e i vinte keq t’i shklasë marrëveshjet me njeriun që nuk kishte bërë asnjë padrejtësi,

²⁹ por, pasi s’kishte si t’i kundërshtojë mbretit, kërkonte rastin e volitshëm për ta kryer këtë urdhër me dredhi.

³⁰ Por, edhe Makabeu, duke e vënë re se Nikanori po sillej më ashpër me të dhe se e priste më egërsisht se në takimet e mëpërpar- shme, duke e kuptuar se kjo ashpërsi s’vinte nga e mira, si bashkoi jo pak njerëz prej të vetëve, nisi t’i rrinte larg Nikanorit.

³¹ Nikanori, si pa se ky njeri ia kishte luajtur me mjeshtri lojën, shkoi në Tempullin e madhërueshëm e të shenjtë, kur priftërinjtë kushtonin flitë e rëndomta dhe urdhëroi t’ia dorëzojnë Judën.

³² E kur këta, duke u përbetuar, i thanë se nuk dinë ku do të jetë njeriu që po e kërkonte, ai, duke e shtrirë dorën e djathtë drejt Tempullit,

³³ u përbetua kështu: “Në qoftë se Judën nuk do të ma dorëzoni të lidhur, këtë Tempull të Hyjit do ta rrafshoj me tokë, do ta rrënoj deri në themele lterin dhe do të ndërtoj një tempull të shkëlqyeshëm në nder të Dionizit!”

³⁴ Si tha kështu, u largua. Atëherë priftërinjtë, me duar të lartësuara drejt qiellit, e thirrnin në ndihmë Atë që gjithmonë qe Mbrojtësi i popullit tonë. I thanë kështu:

³⁵ “Ti, o Zoti i gjithësisë, që s’e ke nevojën e askujt, ty të ka pëlqyer ta vendosësh Tempullin e banimit tënd midis nesh!

³⁶ Tash, o i Shenjtë, o Zoti i çdo shenjtërie, ruaje përgjithmonë të papërdhosur këtë Banesë, që para pak kohe qe pastruar!”

³⁷ Aso kohe qe paditur te Nikanori Razisi, një nga pleqtë e Jerusalemit, burrë që e donte Qytetin, që gëzonte zë shumë të mirë e që për shkak të mirësisë së tij e quanin baba i judenjve.

³⁸ Ky, në të vërtetë, i paditur për shkak të judaizmit që në ditët e para të kryengritjes, e vërtet, për judaizëm kishte dhënë korp e shpirt me gjithë bujarinë e mundshme.

³⁹ Meqenëse Nikanori donte ta dëftojë urrejtjen e vet që kishte kundër judenjve, dërgoi më shumë se pesëqind ushtarë për ta kapur;

⁴⁰ sepse i ishte mbushur mendja se duke e kapur këtë njeri, judenjve do t’u sillte goditje të rëndë.

⁴¹ Por, kur ajo turmë për pak pa pushtuar kullën, kur po i shtinte zjarrin, kur po mendonte ta thyejë derën, kur kishin dhënë urdhër të shtihej zjarri e të digjej dera, Razisi, i rrethuar nga çdo anë, kërceu vetë mbi shpatën e vet,

⁴² sepse deshi të vdesë bujarisht se të bjerë në duar të të patenzonëve e të durojë poshtërime të padenja për bujarinë e tij.

⁴³ Por, pasi prej shpejtësisë së përleshjes, nuk e kishte goditur vetveten në vend të duhur, e, ndërsa ushtarët po shpërthenin dyert, plot guxim u ngjit në mur e, plot trimëri kërceu mbi turma,

⁴⁴ por ata me shpejtësi u larguan e ai ra në zbrazëti.

⁴⁵ E ndërsa ishte duke i dalë shpirti, me shpirt të flaktë, u ngrit në këmbë e, ndërsa gjaku i rridhte si burimi e plagët ishin tejet të rënda, vrap i përshkoi turmat dhe hipi mbi një qetë të thyeshme -

⁴⁶ kishte mbetur krejtësisht pa gjak - me të dy duart i kapi rropullitë e veta që i kishin dalë jashtë, i flaki në turma dhe iu lut Zotëruesit të jetës e të shpirtit që një ditë prapë t’ia kthejë. Kështu dha shpirt.