Rregullimet per textin e shfaqur

¹ Simoni i lartpërmendur, që ishte bërë spiuni i vishtarit dhe i atdheut, i shpifej Onisë kinse ky kishte bërë të goditet Heliodori dhe se i kishte organizuar ato të këqija.

² Mori guxim ta padiste bamirësin e qytetit, mbrojtësin e kombit të vet dhe zelltarin e mbajtjes së Ligjit, si armik të shtetit.

³ Por, kur armiqësia u rrit aq shumë sa që një përkrahës i Simonit kishte bërë disa vrasje,

⁴ atëherë Onia, duke parë se armiqësia po bëhej e rrezikshme dhe se Apoloni i Menesteut, qeveritari i Celesirisë dhe i Fenicisë, s’bënte tjetër pos i shtonte vaj prapësisë së Simonit,

⁵ Onia shkoi te mbreti, jo për të paditur qytetarët, por për të mirën e përbashkët e të veçantë të mbarë popullit.

⁶ Në të vërtetë e shihte mirë se, pa ndërhyrjen e mbretit, nuk do të ishte e mundur të ruhej më paqja botore dhe se Simoni nuk do t’i linte marrëzirat e veta.

⁷ Por, pas vdekjes së Seleukut, kur Antioku, që quhet Epifan, e mori në dorë mbretërinë Jasoni, vëllai i Onisë, lakmonte të bëhej kryeprift.

⁸ Në një takim me mbretin i premtoi treqind e gjashtëdhjetë talenta të argjendtë si edhe tetëdhjetë talenta të tjerë në emër të të ardhurave të tjera.

⁹ Mandej premtoi se do të paguajë edhe njëqind e pesëdhjetë talenta të tjerë nëse do t’i jepte leje të ndërtojë një gjimnaz e një efebi nën drejtimin e tij e t’ua jepte jerusalemasve shtetësinë antiokene.

¹⁰ Pasi mbreti pranoi dhe ky e rrëmbeu pushtetin, menjëherë nisi ta fusë mënyrën e jetës greke ndër bashkëkombas.

¹¹ I zhbëri shkarkesat që mbretërit, për hir të njerëzisë, ua kishin dhënë judenjve me anë të Gjonit, babës së Eupolemit, që qe dërguar te romakët për të lidhur miqësi e besëlidhje, i çrrënjosi ligjet qytetare e shtini në fuqi doke të mbrapshta.

¹² E, njëmend, i ndenji gati ta ndërtojë gjimnazin nën qytezën e vetë u printe më të mirëve efebë për t’ua vënë petazin.

¹³ Kështu ia arriti kulmit mënyra e jetesës greke dhe përparuan zakonet e të huajve si rrjedhim i përdhunësisë së padëgjuar deri atëherë të Jasonit të patenzonë e jo më kryeprift,

¹⁴ aq sa priftërinjtë nuk dëftonin më kurrfarë zelli për shërbimin e lterit, por e përbuznin Tempullin e flitë i linin pas dore dhe, në zë të hedhjes së diskut, nxitonin të marrin pjesë në lojërat e mbrapshta të palestrës.

¹⁵ Kështu, duke i nënçmuar lavditë e të parëve, i mbanin për bujare lavditë helene.

¹⁶ Po për këto arsye u gjetën në gjendje të vështirë dhe shi këta, mënyrën e jetesës të të cilëve kërkonin ta ndjekin me afsh e me gjithçka dëshironin t’u përngjasin atyre, u bënë kundërshtarët dhe ndëshkuesit e tyre.

¹⁷ Vërtet, nuk është punë e lehtë të sillesh patenzonsisht kundër ligjeve hyjnore, por këtë do ta qesë në dritë koha që rrjedh.

¹⁸ Kur po kremtoheshin në Tir në praninë e mbretit lojërat pesëvjeçare,

¹⁹ Jasoni i patenzonë dërgoi si shikues ata jerusalemas që kishin shtetësinë antiokene. Këta mbartnin me vete treqind drakma të argjendta për fli në nder të Herkulit. Por, as ata që po i çonin nuk e çmuan se është mirë të përdoren për fli, por t’i shpenzojnë për ndonjë gjë tjetër.

²⁰ Kështu, paratë e caktuara për fli në nder të Herkulit prej anës së dërguesit, shërbyen, në saje të mbartësve, për ndërtimin e anijeve trerremshe.

²¹ Por, si e dërgoi Apolonin, birin e Menesteut, në Egjipt në rastin kur hipi në fron mbreti Filometor, e pasi Antioku e mori vesh se Filometori ishte bërë kundërshtar i punëve të tija, u kujdesua për sigurinë e vet, prandaj shkoi në Jope e prej andej u drejtua në Jerusalem.

²² Qe pritur me madhëri prej Jasonit e qytetit e me vravashka të ndezura e me brohoritje e futën në qytet. Pas kësaj u nis me ushtri për Fenici.

²³ Pas tri vjetësh Jasoni e dërgoi Menelaun, vëllanë e Simonit të lartpërmendur, për t’i sjellë mbretit para si dhe kërkesën për të rregulluar disa punë të ngutshme.

²⁴ Por, ky, si u paraqit te mbreti, e, duke e pasë nderuar në mënyrë të një burri që lë përshtypje të mirë, ia doli ta fitojë kryepriftërinë për vete duke shtuar treqind talenta të argjendtë më tepër se Jasoni.

²⁵ Si i mori, pra, letrat e mbretit, u kthye duke mos pasur në vete asgjë që do të ishte e denjë për një kryeprift: solli me vete felgrimin e mujsharit të pashpirt dhe egërsinë e bishës së malit.

²⁶ E Jasonit, që i pati bërë hjekësi vëllait të vet, edhe atij i bëri hjekësi një tjetër, i dëbuar nga krahina, iu desh të ikë në Amanitidë.

²⁷ Menelau e mori në dorë pushtetin, por nuk u kujdesua t’ia japë mbretit paratë e premtuara,

²⁸ megjithëse ia kërkonte Sostrati, kryetari i Qytezës, detyra e të cilit ishte edhe të mbledhë tatimet. Për këtë arsye të dy qenë thirrur prej mbretit.

²⁹ Menelau e la ta zëvendësojë si kryeprift vëllanë e vet, Lizimakun, kurse Sostrati Kratetin, prijësin e cipriotëve.

³⁰ Ndërkaq, ndodhi që të çohen në kryengritje qytetarët e Tarsit e të Malos, sepse kishin qenë dhënë si pajë Antiokidës, shemrës së mbretit,

³¹ prandaj mbreti shkoi me nxitim për t’i qetësuar e si zëvendës e la Andronikun, njërin nga pushtetmëdhenjtë e vet.

³² Menelau, duke kujtuar se i ka ardhur koha e volitshme, i vodhi disa enë të arta nga Tempulli e ia dhuroi Andronikut e disa të tjera i kishte shitur në Tir e në qytete të afërme.

³³ Onia, pasi e kishte vërtetuar mirë këtë gjë, e qortoi ashpër, pasi kishte shkuar e ishte strehuar në qytetstrehim në Dafne, kundruall Antiokisë.

³⁴ Për këtë arsye Menelau, si u takua fshehtazi me Andronikun, i bëri lutje Andronikut ta vrasë Oninë. Atëherë ky shkoi tek Onia e, pasi me dinakëri ia mbushi mendjen, i dha dorën e djathtë me përbetim, e, megjithëse Onia dyshonte në të, doli nga qytetstrehimi. Androniku menjëherë e vrau pa marrë aspak parasysh drejtësinë.

³⁵ Për këtë arsye jo vetëm judenjtë, por edhe njerëz të shumtë të popujve të tjerë, u zemëruan dhe u trishtuan për vrasjen e padrejtë të këtij njeriu.

³⁶ Kur mbreti u kthye nga krahinat e Cilicisë, judenjtë e qytetit si edhe grekët që e urrenin dhunën, shkuan të takohen me mbretin lidhur me vrasjen e padrejtë të Onisë.

³⁷ Antioku u trishtua në shpirt, i prekur nga dhimba, ia plasi vajit për shkak të urtësisë e të maturisë së të ndjerit,

³⁸ zemra iu ndez flakë me hidhërim, aty për aty ia hoqi Andronikut purpurën, ia copëtoi petkat, mandej e shëtiti nëpër mbarë qytetin deri në atë vend ku e kishte vrarë padrejtësisht Oninë dhe aty e zhduki vrastarin shenjtdhunues nga bota, duke ia dhënë Zotynë Andronikut ndëshkimin e denjë.

³⁹ Pasi kishin ndodhur shumë vjedhje shenjtdhunuese në qytet prej Lyzimakut, me këshillën e Menelaut e, pasi zëri mori dheun, një shumicë e madhe njerëzish u bashkuan kundër Lyzimakut, pasi shumë enë të arta kishin qenë shpërndarë.

⁴⁰ Moria ishte ngritur kundër dhe ishte mbushur me zemërim, atëherë Lyzimaku i armatosi tri mijë njerëz, ia nisi dhunës e për krye e vuri një farë Aurani jo më pak të shtyrë në moshë se sa në marrëzira.

⁴¹ Kur panë se Lyzimaku donte t’i sulmojë, dikush kapi gurë, dikush shtajaga të forta, do të tjerë mandej i mbushën shuplakat me pluhur (që ishte aty) e u hodhën atyre që ishin përreth Lyzimakut.

⁴² Kështu, shumë i plagosën, disa edhe i vranë, porse të gjithë i vunë në ikje, kurse vetë shenjtdhunuesin e vranë përbri vishtarit.

⁴³ Për arsye të këtyre gjërave u sprovua të bëhet një gjyq kundër Menelaut.

⁴⁴ Kur mbreti erdhi në Tir, tek ai e mbrojtën çështjen tre njerëz të dërguar nga këshilli i lartë.

⁴⁵ Duke parë Menelau se tashmë po humbaste, i premtoi shumë të madhe të hollash Ptolemeut të Dorimenit për ta bërë për vete mbretin.

⁴⁶ Prandaj, Ptolemeu, duke e ndarë veçmas mbretin në një treme me shtylla, kinse për t’u flladitur, ia mbushi mendjen ta ndryshojë vendimin e gjyqit.

⁴⁷ E, njëmend, Menelaun, fajtorin e të gjitha të zezave, mbreti e çliroi nga padia e i dënoi me vdekje ata qyqarë që, po ta kishin shoshitur çështjen edhe ndër skitë, do të kishin dalë të pafajshëm.

⁴⁸ Kështu ata që kishin marrë mbi vete barrën ta mbrojnë qytetin, popullin e enët e shuguruara, qenë ndëshkuar pa vonesë.

⁴⁹ Deri edhe vetë qytetarët e Tirit, të zemëruar për shkak të kësaj vepre të keqe, bënë shpenzim të madh në lidhje me gjithçka që qe e nevojshme për salikimet e tyre.

⁵⁰ Në saje të lakmisë së madhe të atyre që e kishin pushtetin në dorë, Menelau qëndroi në pushtet, gjithnjë duke e shtuar ligësinë e vet dhe duke u bërë tradhtar i bashkëkombasve.