1 Të dymbëdhjetin muaj – të muajit Adar – të trembëdhjetën ditë, kur duhej të ishte zbatuar urdhëresa e mbretit, kur armiqtë e judenjve shpresonin se do t’i sundonin ata, ndodhi krejtësisht e kundërta, judenjtë e morën epërsinë mbi kundërshtarët e vet.
2 Judenjtë u bashkuan tok në të gjitha qytetet për të çuar dorë kundër armiqve e salvuesve të vet. Askush s’pati guxim t’u kundërshtonte, sepse të gjithë popujt i kishte pushtuar frika prej tyre.
3 Sepse edhe të gjithë qeveritarët e krahinave dhe satrapët, mbikëqyrësit dhe bujaria që ishin në krye të çdo vendi apo edhe të çdo ndërmarrjeje, i përkrahnin judenjtë nga frika e Mardokeut:
4 e kishin marrë vesh se ishte kryeprijësi i pallatit mbretëror dhe se kishte pushtet të madh. Zëri i tij rritej çdo ditë dhe kalonte prej goje në gojë të të gjithëve.
5 Kështu, judenjtë i goditën të gjithë armiqtë e vet dhe me shpatë e vrasje bënë mbi ta një emnesë, ashtu si kishin dashur ata t’ua bënin këtyre.
6 Në Suzë vranë pesëqind vetë duke mos i përfshirë dhjetë djemtë e Amanit Agagjit, armikut të tërbuar të judenjve. Emrat e tyre janë:
7 Farsandata, Delfoni, Esfata,
8 Forata, Adalia, Aridata,
9 Fermesta, Arisaji, Aridaji dhe Jezata.
10 I vranë të gjithë, por nuk vunë dorë në pasurinë e tyre.
11 Menjëherë iu lajmërua mbretit numri i të vrarëve në Suzë.
12 Mbreti i tha mbretëreshës: “Në qytezën Suzë judenjtë i vranë e i shfarosën pesëqind burra e dhjetë djemtë e Amanit. Çfarë të thotë mendja: sa do të kenë vrarë në të gjitha krahinat? Çfarë kërkon më e ç’dëshiron të bëhet që të jap urdhër të bëhet”?
13 Estera iu përgjigj: “Nëse mbretit i pëlqen, le t’u jepet pushtet judenjve që janë në Suzë të bëjnë edhe nesër çka bënë sot, kurse kufomat e dhjetë bijve të Amanit le të varen në litar”.
14 Mbreti dha urdhër që të bëhet ashtu. Menjëherë në Suzë u vu urdhëresa, kurse dhjetë kufomat e bijve të Amanit qenë vënë në litar.
15 Judenjtë që ishin në Suzë u bashkuan dhe të katërmbëdhjetën ditë të muajit Adar, u vranë në Suzë edhe treqind burra, por judenjtë nuk vunë dorë mbi pasurinë e tyre.
16 Kurse judenjtë e tjerë nëpër të gjitha krahinat, që ishin nën sundimin e mbretit, u bashkuan për ta mbrojtur jetën e vet dhe për ta ruajtur paqen nga armiqtë ndërsa vranë nga salvuesit e vet shtatëdhjetë e pesë mijë vetë, por askush s’preku me dorë asgjë nga pasuria e tyre.
17 Dita e trembëdhjetë e muajit Adar qe për të gjithë ditë vrasjeje, ndërsa të katërmbëdhjetën ditë pushuan. Këtë ditë e caktuan të jetë ditë gostie e festimi të gëzueshëm.
18 Kurse ata që u bashkuan në qytezën Suzë, të trembëdhjetën e të katërmbëdhjetën ditë të muajit të njëjtë u morën me vrasje e pushuan të pesëmbëdhjetën ditë. Për këtë arsye këtë ditë e caktuan ditë gostie e festimi të gëzueshëm.
19 Këndej judenjtë që jetonin në vendbanime të parrethuara me mure dhe në fshatra, e caktuan të katërmbëdhjetën ditë të muajit Adar ditë gostie e gëzimi, që të gostiten atë ditë dhe t’i çojnë njëri-tjetrit dhurata nga gostitë.
20 Mardokeu i shkroi të gjitha këto ngjarje dhe shkrimet ua dërgoi të gjithë judenjve që jetonin në të gjitha krahinat e mbretit, si në ato të afërta ashtu edhe në të largëtat,
21 që në të katërmbëdhjetën dhe të pesëmbëdhjetën ditë të muajit Adar t’i mbajnë për ditë feste dhe çdo vit t’i kremtojnë me nderim të madh,
22 sipas ditës, në të cilën pushuan judenjtë nga armiqtë e tyre, në muajin që, nga vaji dhe trishtimi, u kthye në gazmend e gëzim për ta. Kërkoi që këto ditë të jenë ditë gostie dhe hareje dhe t’i çojnë njëri-tjetrit pjesë ushqimesh e t’u ndajnë skamnorëve dhurata.
23 Judenjtë i pranuan këto festa të cilat vetvetiu kishin filluar t’i festonin për të cilat u kishte shkruar Mardokeu.
24 Amani, biri i Amadatit, nga raca Agag, kundërshtari i të gjithë judenjve, i cili e kishte përgatitur shfarosjen e tyre, qiti ‘Pur’ d. t. th. short për t’i shtypur dhe për t’ua humbur farën.
25 Por, pasi Estera hyri te mbreti, ai dha urdhër bashkangjitur me shkresën që e keqja që ai e kishte sendërgjuar kundër judenjve, të binte mbi kokën e tij dhe të vareshin në litar ai dhe djemtë e tij.
26 Kështu, që prej atyre kohëve këto ditë u quajtën ‘Purim’ për shkak të fjalës Pur. Për arsye të të gjitha këtyre ngjarjeve, që i përmban shkresa
27 dhe për shkak të të gjithave që i kishin parë e sprovuar, judenjtë e caktuan dhe e pranuan si ditë feste që kurrë nuk do të shndërrohet dhe e bënë detyrë mbi vete, mbi pasardhësit e vet, mbi të gjithë ata që do të duan të bëhen pjesëtarë të besimit të tyre që këto dy ditë sipas urdhërit dhe kohës së caktuar të kremtohen çdo vit.
28 Këto ditë duhet të përkujtohen e të kremtohen brez pas brezi në çdo vëllazëri, krahinë e qytet dhe s’duhet të jetë asnjë qytet në të cilin dita e Purimit të mos mbahet nga judenjtë dhe pasardhësit e tyre.
29 Mbretëresha Ester, bija e Abihailit, dhe judeu Mardoke, shkruan me më të madhin autoritet për t’i dhënë fuqi ligjore letrës së dytë lidhur me Purimin.
30 U dërguan letra të gjithë judenjve që banonin në njëqind e njëzet e shtatë krahinat e mbretit Asuer si fjalë paqeje e besnikërie,
31 për t’i kremtuar ditët e Purimit në kohë të caktuar, siç u kishte urdhëruar Mardokeu dhe Estera dhe sikurse edhe ata vetë e kishin caktuar për vete e për pasardhësit e vet dhe u detyruan të bëjnë agjërime e lutje.
32 Kështu Estera dha urdhër të mbahet festa Purim dhe kremtimi qe shënuar në libër.