1 Urtia e ndërtoi shtëpinë e vet
dhe i latoi shtatë shtylla.
2 I kushtoi flitë e veta, e përzjeu verën
dhe e shtroi tryezën e vet.
3 I dërgoi shërbëtoret e veta
në qytezë, në vendet e larta për të grishur:
4 “Kush është i papërvojë, le të vijë tek unë”!
e të pamendit i çoi fjalë:
5 “Ejani, hajeni bukën time,
pijeni verën që e kam përzier për ju!
6 Lëreni marrëzinë e jetoni
dhe ecni udhëve të mençurisë”!
7 Kush qorton përqeshësin, e bën armik të vetin,
kush i bërtet të paudhit, nxin faqen e vet.
8 Mos e qorto përqeshësin që të mos të urrejë,
qortoje të urtin dhe ai do të të dojë.
9 Mësoje të urtin e do të bëhet gjithnjë më i urtë,
mësoje të drejtin e do t’i shtohet dija.
10 Fillimi i urtisë: frika e Zotit,
dija e Shenjtit, ja mençuria!
11 Sepse me anën time do të shtohen ditët e tua
dhe do të shumohen vitet e jetës sate.
12 Nëse do të jesh i urtë, është për të mirën tënde,
nëse do të jesh përqeshës, vetveten do ta marrësh në qafë.
13 Zonja Marrëzirë është e marrë e
zhurmëmadhe,
një marroqe që s’di asgjë.
14 Del e rri në derë të shtëpisë së vet,
mbi fron në vende të larta të qytetit,
15 dhe i thërret udhës kalimtarët
që janë nisur në punë të vet:
16 “Kush është i papërvojë le të vijë tek unë!”,
dhe i thotë të pamendit:
17 “Ujët e vjedhur është më i ëmbël,
buka e ngrënë fshehtas është më e shijshme”.
18 Por ai s’e di se atje janë Hijet,
se të grishurit e saj shkojnë në fund të ferrit.