1 Pas disa kohësh ishte festa e judenjve dhe Jezusi u ngjit në Jerusalem.
2 Në Jerusalem, te Dera e deleve, është një ndërtesë banje, që hebraisht quhet Betsata. Ajo ka pesë treme.
3 Nën to rrinin të shtrirë shumë të sëmurë ‑ të verbër, të çalë dhe të marrë gjymtyrësh. [4]
5 Aty ishte një njeri që ishte i sëmurë prej tridhjetë e tetë vjet.
6 Jezusi, kur e pa ashtu të shtrirë e kur e mori vesh se është për një kohë të gjatë në atë gjendje, i tha:
“A dëshiron të shërohesh?”
7 “Zotëri ‑ iu përgjigj i sëmuri ‑ nuk kam njeri që, kur të tundet uji, të më shtjerë në banjë e, derisa unë ulem, një tjetër zbret para meje.”
8 “Çohu ‑ i tha Jezusi ‑ merre shtrojën tënde dhe ec!”
9 Ai njeri u shëndosh përnjëherë, mori shtrojën e vet dhe ecte.
Ajo ditë ishte e shtunë.
10 Prandaj judenjtë i thoshin të shëruarit:
“Është e shtunë! Nuk ke leje ta mbartësh shtratin tënd!”
11 Ai iu përgjigj:
“Ai që më shëroi, më tha: ‘Merre shtrojën tënde dhe ec!’“
12 Ata e pyetën:
“Kush është ai njeri që të tha: ‘Merre dhe ec?’“
13 Por, i shëruari nuk e dinte kush është, sepse Jezusi u zhduk në popullin që gjendej aty.
14 Më vonë Jezusi e gjeti në Tempull dhe i tha:
“Ja, u shërove! Mos mëkato më, që të mos të të gjejë ndonjë e zezë më e madhe!”
15 Ai njeri shkoi te judenjtë dhe u tha se Jezusi ishte ai që e shëroi.
16 Prandaj judenjtë zunë ta sulmojnë Jezusin, sepse bënte vepra të tilla ditën e shtunë.
17 Jezusi u përgjigj:
“Im Atë vepron gjithmonë e edhe unë veproj.”
18 Për këtë arsye judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vritnin Jezusin, pse, jo vetëm se e prishte të shtunën, por edhe Hyjin e quante Atë të vetin, duke e barazuar veten me Hyjin.
19 Atëherë Jezusi u tha:
“Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
Biri s’mund të bëjë asgjë prej vetvetes,
përveç çka sheh se bën Ati;
çka bën ai,
po atë gjë bën edhe Biri.
20 Sepse Ati e do Birin
dhe i zbulon gjithçka bën ai.
Do t’i zbulojë edhe vepra më të mëdha se këto
që të mbeteni të habitur.
21 Dhe, sikurse Ati i ngjall të vdekurit
e i bën të jetojnë,
ashtu edhe Biri
i bën të jetojnë ata që do.
22 Ati në të vërtetë nuk gjykon askënd,
pse krejt gjykimin ia la në dorë Birit,
23 që të gjithë të nderojnë Birin
siç e nderojnë Atin.
Kush nuk e nderon Birin,
nuk e nderon as Atin që e dërgoi.
24 Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
kush e dëgjon fjalën time
dhe beson në atë që më dërgoi,
ka jetën e pasosur
dhe ai nuk del në gjyq,
por tashmë kaloi prej vdekjes në jetë.
25 Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
po vjen koha ‑ tani është ‑
kur të vdekurit do ta dëgjojnë zërin e Birit
të Hyjit
dhe ata që ta dëgjojnë, do të jetojnë.
26 Dhe, sikurse Ati e ka jetën në vetvete,
po ashtu i dha zotësinë edhe Birit ta ketë jetën
në vetvete.
27 Atij ia dha edhe pushtetin të gjykojë,
sepse është Biri i njeriut.
28 E mos u çuditni:
po vjen koha,
kur të gjithë ata që pushojnë në varre
do ta dëgjojnë zërin e tij
29 dhe do të dalin:
ata që bënë mirë
‑ do të ngjallen për të jetuar,
ata që bënë keq,
‑ do të ngjallen për t’u dënuar.”
30 “Unë asgjë s’mund të bëj prej vetvetes;
si dëgjoj, ashtu gjykoj,
dhe gjykimi im është i drejtë,
sepse nuk kërkoj vullnetin tim,
por vullnetin e atij që më dërgoi.
31 Nëse unë vetë i bëj dëshmi vetvetes,
dëshmia ime nuk është e vërtetë.
32 Është Një tjetër që bën dëshmi për mua
dhe unë e di:
dëshmia të cilën ai e bën për mua,
është e vërtetë.
33 Ju dërguat disa njerëz te Gjoni
dhe Gjoni e dëshmoi të vërtetën.
34 Unë nuk kam nevojë për dëshmi të njeriut,
por ua përmend këtë që ju të shëlboheni.
35 Gjoni ishte dritëz që digjej e ndriçonte,
por juve ju pëlqeu të kënaqeni në atë dritë vetëm për një çast.
36 Por unë e kam një dëshmi
më të madhe se atë të Gjonit:
veprat që Ati m’i besoi për t’i kryer;
pikërisht këto që unë kryej,
dëshmojnë për mua
se më dërgoi Ati.
37 Edhe Ai që më dërgoi ‑ Ati,
vetë Ai dëshmoi për mua!
Ju kurrë s’e dëgjuat zërin e tij,
kurrë s’e patë fytyrën e tij;
38 as fjala e tij nuk banon në ju,
sepse nuk i besoni atij,
që ai e dërgoi.
39 Ju i shqyrtoni Shkrimet
sepse mendoni me anë të tyre të keni jetën e pasosur;
edhe ato, pra, dëshmojnë për mua,
40 e ju, prapë se prapë nuk doni të vini tek unë,
që ta keni jetën.
41 Nuk kërkoj lavdi prej njerëzve,
42 po ju njoha deri në palcë:
nuk e keni në vetvete dashurinë e Hyjit.
43 Unë erdha në Emër të Atit tim
e ju nuk më pranoni;
po erdhi ndonjë tjetër në emër të vet,
atë do ta pranoni!
44 Po si mund të besoni ju,
ju që kërkoni lavdi prej njëri‑tjetrit,
e nuk e kërkoni lavdinë që vjen prej Një Hyji të vetëm?
45 Mos t’ju shkojë në mend se do t’ju padis tek Ati!
Paditësi juaj është Moisiu,
në të cilin shpresoni.
46 Për të vërtetë, po t’i besonit Moisiut,
do të më besonit edhe mua,
sepse ai për mua shkroi.
47 Por, nëse nuk u besoni Shkrimeve të tij,
si do t’u besoni fjalëve të mia?”