1 Profeci mbi Moabin.
Natën u rrënua Armoabi, u shua;
natën u rrënua Cirmoabi, u shua.
2 Populli i Dibonit u ngjit në lartësi për të qarë;
në Nabo e në Medabë Moabi vajtoi;
çdo kokë qe qethur e rruar çdo mjekërr!
3 Në sheshe vishen me thasë,
në pullaze e në tregje vajtojnë
të gjithë bëjnë gjëmë, shkrihen në vaj!
4 Heseboni e Eleala bëjnë gjëmë,
vajtimi i tyre ndihet deri në Jasë.
Të madhe dënesin trimat e Moabit,
u rënkon shpirti për vetvete.
5 Zemra ime gërthet për Moabin,
mbrojtësit u arrijnë deri në Segor,
deri në Eglatselisi;
brinjës së Luitit ngjiten e vajtojnë
në udhë të Oronaimit gjëmë të mjerueshme lëshojnë.
6 Në Nemrim uji do të shterë,
u tha bari, s’lulëzoi pinjolli,
mbarë gjelbërimi u vyshk, u shua!
7 Këndej edhe i mbledhin çaklat e pasuritë e veta
e i kalojnë përtej përroit të Shelgjeve.
8 Po, u hap britma në viset e Moabit,
gjëma e tij deri në Eglaim,
ulërima e tij deri në Beerelim!
9 Ujërat e Dimonit janë mbushur me gjak!
Edhe një të keqe do t’ia shtoj Dimonit:
një luan për të ikurit e Moabit
e për ata që gjallë do të mbesin në vend.