1 O Zot, ti je Hyji im!
Do të të lartësoj,
Emrit tënd unë do t’i këndoj,
sepse i çove në vend
synimet e mrekullueshme,
të sendërtuara tani sa mot,
të njëmendta e të vërteta.
2 Sepse grumbull gurësh e bëre qytezën,
qytetin e fortifikuar e bëre rrënojë:
kalaja e krenarëve më nuk është qytezë,
për këtë jetë më s’do të ndërtohet.
3 Prandaj lavde të këndon populli i fortë,
të nderon qyteti i fiseve të forta.
4 Se ti u bëre fuqia e të dobëtit,
fuqia e të varfërit në nevojë të tij,
strehim në stuhi e hije në vapë:
sepse teket e tiranit
janë porsi stuhia në dimër.
5 Porsi vapa mbi tokë të djegur
ua përul krenarinë krenarëve,
porsi vapa në hije të resë
shuhet kënga e tiranëve.
6 Zoti Hyji i Ushtrive
do të bëjë përmbi këtë mal
një gosti për të gjithë popujt:
me mish të majmë e me verë të moçme,
me mish të majmë plotë me palcë,
me verë të kulluar, të qartë si loti.
7 Në këtë mal ai do ta shqyejë
velin që ua mbulonte fytyrën
të gjithë popujve,
mbuluesin që i mbulonte
të gjithë popujt.
8 Përgjithmonë do ta zhdukë vdekjen,
Zoti Hyj nga çdo fytyrë
do të fshijë lotin,
nga çdo vend Ai do ta zhdukë
turpin e popullit të vet,
sepse Zoti kështu ka thënë.
9 Dhe do të thuhet po atë ditë:
“Ja, ky është Hyji ynë!
Në të shpresuam, Ai na shpëtoi!
Ky është Zoti, në Të shpresuam:
le të gëzojmë, të galdojmë
për shpëtimin që na e solli,
10 sepse dora e Zotit mbi këtë mal pushon!”
E për tokë do të shqelmohet në vend të vet Moabi,
siç shqelmohet kashta në gropë të plehut,
11 në mes të saj ai duart do t’i shtrijë,
siç i shtrin notuesi kur bën not,
do të përulet krenaria e tij
megjithëse do të rropatë duart.
12 Kullat e forta të mureve të tua
Ai i thyen, rrafsh i bën, i shtron përdhe.