1 Ra Beli, rrënojë u bë Naboja!
Idhujt e tyre janë mbi kafshë e bagëti,
ngarkuar si barrë mbi shpinë truporet
peshë kjo që të lodh!
2 Bien, të gjithë së bashku rrëzohen;
s’mund t’i shpëtojnë ata që i mbartin,
por edhe vetë në skllavëri po shkojnë!
3 Më dëgjoni, shtëpia e Jakobit,
mbarë Teprica e shtëpisë së Izraelit,
juve që ju mbarta që nga kraharori i nënës,
që ju mbarta që kur lindët!
4 Derisa të plakeni unë s’do të ndërroj,
do t’ju mbart derisa të thinjeni!
Kështu kam bërë; prapë do t’ju mbart,
unë do t’ju mbart e do t’ju shpëtoj.
5 Me kë më bëni të ngjashëm e më barazoni,
më krahasoni që të jemi të njëjtë?
6 Nga kuleta e nxjerrin arin,
në peshore masin argjendin,
paguajnë mjeshtrin që t’ua punojë hyjin,
i bien para dhe eardhurojnë.
7 E vënë në krah edhe e mbartin
dhe e vendosin në vend të vet.
Aty qëndron, s’luan vendit të vet;
nëse e thërrasin në ndihmë, s’përgjigjet,
nga ngushtica askënd nuk shpëton!
8 Kujtojeni këtë e tranduni,
vritni mendjen, o njerëz që e latë udhën,
9 t’ju bjerë në mend koha e shkuar,
se unë jam Hyj, tjetër zot s’ka,
s’ka një tjetër që më ngjan mua!
10 Prej fillimit lajmëroj çka do të ndodhë,
prej kohësh të lashta çka ende s’ka ngjarë;
unë them: ‘Synimi im do të sendërtohet,
bëj gjithçka sipas dashjes sime.’
11 Thërras nga lindja shpendin grabitqar,
nga një vend i largët njeriun e synimit tim:
e kam thënë e do ta sjell,
kam urdhëruar e do ta bëj!
12 Më dëgjoni, ore kokëfortë,
ju që jeni larg drejtësisë!
13 Drejtësinë time e kam afruar,
s’do të vonojë,
s’do të zgjasë të vijë shpëtimi im:
shëlbimin do ta vë në Sion,
lavdinë time në Izrael!”