1 Më dëgjoni, o ishuj,
vështroni me kujdes, popuj të largët:
Zoti më thirri prej prehrit të nënës,
prej barkut të nënës sime iu kujtua emri im.
2 Gojën time e bëri shpatë të mprehtë,
më mbrojti nën hijen e dorës së vet,
më bëri shigjetë të zgjedhur
e më fshehu në kukurrën e vet
3 dhe më tha: “Shërbëtori im je, o Izrael,
në të cilin do ta dëftoj lavdinë time!”
4 E unë thashë: “Kot u mundova,
më kot forcat i treta të miat!
Megjithatë, e drejta ime është me Zotin,
shpërblimi im është te Hyji im.”
5 E tani thotë Zoti që më trajtoi
që nga kraharori shërbëtor për vete,
për t’ia kthyer Jakobin Atij,
për ta mbledhur rreth tij Izraelin.
U bëra i lavdishëm ndër sytë e Zotit,
Hyji im u bë fuqia ime.
6 Ai më tha: “Tepër pak është të më jesh shërbëtor
për t’i rilindur fiset e Jakobit,
për t’i riatdhesuar Tepricat e Izraelit:
por të caktoj të jesh drita e popujve
që shëlbimi im të arrijë në skaj të tokës!”
7 Kështu i thotë Zoti,
Shpërblyesi i Izraelit, Shenjti i tij,
atij që e përbuzën,
atij që inat e kanë popujt,
skllavit të tiranëve:
“Mbretërit do të shohin e do të ngrihen në këmbë,
gjithashtu princat e do të bien përmbys,
për shkak të Zotit që është besnik,
të Shenjtit të Izraelit që ty të zgjodhi!”
8 Kështu thotë Zoti:
Në kohën e volitshme të kam vështruar,
të ndihmova ditën e shpëtimit;
të ruajta e të caktova të jesh
besëlidhja e popullit,
që ta ripërtëritësh vendin
e t’i rindash trashëgimet e shkretuara,
9 që t’u thuash të burgosurve: “Dilni!”
e atyre që janë në terr: “Ejani në dritë!”
Do të kullotin afër udhëve,
kullota e tyre mbi çdo kodër të shogët.
10 S’do të sprovojnë uri as etje,
s’do t’i mundojë vapa as dielli,
pse do t’u prijë Ai që ka mëshirë për ta
dhe do t’i mrizojë ndër gurra të freskëta.
11 Të gjitha malet e mia udhë unë do t’i bëj,
rrugët e mia do të lartësohen.
12 Ja, këta po vijnë prej së largu,
kurse këta nga veriu e përendimi,
këta të tjerët prej dheut të Sinimit.
13 Gëzo, o qiell, galdo, o tokë,
lavde, o male, ju këndoni,
sepse Zoti po e ngushëllon popullin e vet,
po ka mëshirë për varfanjakët e vet!
14 Tha Sioni: “Zoti më la,
më harroi Zoti!”
15 E harron ‑ thua ‑ gruaja foshnjën e vet,
që të mos ketë dhimbje për bamin e barkut të vet?
Po edhe nëse ndonjëra do të harronte,
unë ty kurrë nuk të harroj!
16 Shih, të kam shkruar në duart e mia,
muret e tua gjithmonë para sysh i kam.
17 Rindërtuesit e tu po vrapojnë,
rrënuesit e shkatërruesit po ikin prej teje.
18 Çoji përreth sytë e tu e shiko,
të gjithë po bashkohen e po vijnë te ti!
“Pasha jetën time ‑ është fjala e Zotit ‑
të gjithë këta do t’i veshësh si stoli,
porsi nusja do të ngjeshesh me ta!”
19 Po se rrënojat e tua, shkatërrimet e tua,
o vend i përmbysur:
tashti i ngushtë do të jesh për banorët
edhe kur këmbëve t’ua mbathin
ata që të përpinin!
20 Përsëri do të të thonë në veshë
bijtë që t’i kishin rrëmbyer:
“Tepër i ngushtë është ky vend për mua,
më bëj vend që të mund të banoj!”
21 Atëherë ti do të thuash në zemër:
“Po këta prej kujt më lindën?
Isha e rrëmbyer e barkshuar,
e humbur dhe e robëruar?
Po këta kush i rriti?
Ja, unë isha e lënë vetëm,
këta atëherë në ç’vend ishin?”
22 Kështu thotë Zoti Perëndi:
Ja, drejt popujve do ta lartësoj dorën time,
drejt fiseve do ta lartësoj flamurin tim,
n’përqafim do t’i sjellin bijtë e tu,
bijat e tua do t’i mbajnë mbi supe.
23 Mbretërit do të jenë kujdestarët e tu,
princeshat mëndeshat e tua.
Me fytyrë për dhe do të të përkulen,
do të lëpijnë pluhurin e këmbëve të tua!
Atëherë do ta dish se unë jam Zot:
s’do të turpërohen, jo
ata që shpresojnë në mua.
24 Vallë, a mund t’i merret preja të fortit,
o të shpëtojë ç’shtiu në dorë i forti?
25 Sepse kështu thotë Zoti:
E pra, nga i forti do të merret robi,
e ç’u shtie në dorë prej të fortit,
do të çlirohet!
Paditësit e tu unë do t’i përballoj,
bijtë e tu unë do t’i shpëtoj!
26 Të hanë mishin e vet do t’i bëj ndrydhësit e tu,
si me musht do të dehen me gjak të vet.
Atëherë çdo njeri do ta kuptojë
se unë jam Zoti, Shëlbuesi yt,
Ai që të shpërblen, i Pamposhturi i Jakobit!