1 I drejti sharron
e askush s’shqetësohet;
njerëzit e mirë zhduken
e askush s’kujtohet
se i drejti zhduket
për shkak të së keqes.
2 Ai hyn në paqe;
pushon në shtrojën e vet
ai që ecën udhës së drejtë.
3 Afrohuni këtu, o bij të shortares,
bijtë e pushtit e të lavirës!
4 Kë mendoni të vini në shpoti?
Kujt ia ngërdheshni buzët e i qitni gjuhën?
Pse a s’jeni bami i mbrapshtë,
pjellë rrenacake?
5 Ju që ndizeni flakë ndër hala,
nën çdo lëndë të gjelbëruar
e i flijoni fëmijët në lugina,
në zgavrra qetash!
6 Pjesa jote është në krahinat e luginës,
ato janë shorti yt,
atyre ti u bëre flinë e njomjes,
therore u kushtove!
Vallë, a me to unë do të ngushëllohem?
7 Mbi mal të lartë, shumë të lartë,
e vendose shtratin tënd
dhe atje u ngjite fli të kushtosh.
8 Pas dere e pragu e vure
shenjën përkujtuese tënden,
sepse larg meje e zbulove,
re në shtrat dhe e hape shtratin tënd;
me to lidhe besëlidhje,
t’u pëlqye shtrati i tyre,
me to bëre lavirësi.
9 Hyre te mbreti me erëra të mira,
s’i kurseve erërat e mira;
larg i nise kasnecët e tu
e u përule deri në ferr.
10 Në një rrugë të tillë ti u lodhe e u këpute,
por nuk the: “Punë e kotë!”
I gjen fuqi ti dorës sate
e prandaj nuk u ligështove.
11 Për kë shqetësohesh e trembesh,
që të rresh e mua të më harrosh
dhe as ndër mend të mos të të bjerë për mua?
Vallë, pse heshta për kohë të gjatë,
ti nuk më trembesh?
12 Por unë do ta shpall “drejtësinë” tënde
e veprat e tua që gjë s’do të të ndihmojnë.
13 Kur të kushtrimosh, le të shpëtojnë idhujt e tu.
Por ata era do t’i marrë,
do t’i tresë një puhi e lehtë.
E ai që shpresën e ka në mua
do ta trashëgojë Tokën,
pronë do ta ketë Malin tim të shenjtë.
14 Do të thuhet:
“Shtroni, shtroni, gati bëjeni udhën,
largoni pengesat nga udha e popullit tim!”
15 Sepse kështu thotë i Larti, i Tejetlarti,
që fronin e ka të amshueshëm,
e emrin e ka të shenjtë:
“Banoj në vend të lartë e të shenjtë,
por jam edhe me të ndrydhurin
dhe me atë që është i përvujtëruar në shpirt,
për t’i dhënë jetë shpirtit të të përvuajturve,
për t’i dhënë jetë zemrës së të ndrydhurve.
16 Sepse nuk dua vazhdimisht të grindem
as s’dua përgjithmonë të hidhërohem,
sepse para meje do të mbaronte fryma,
do të zhdukeshin qeniet e gjalla që i bëra.
17 Për shkak të horrjatisë së tij u zemërova,
e godita dhe e fsheha fytyrën time
dhe kundër tij u hidhërova,
e ai u end udhës së zemrës së vet.
18 I pashë udhët e tij,
por do ta shëroj e do ta kthej,
do ta ngushëlloj atë dhe ata që qajnë bashkë me të.
19 Do të vë fjalët e lavdit në buzët e tij.
Paqe, paqe për atë që është larg e afër,
thotë Zoti,
dhe do ta shëroj.”
20 Të paudhët janë porsi deti me valë
që nuk di të qetësohet,
valët e të cilit lym e baltë vjellin.
21 Thotë Hyji im:
“S’kanë paqe të paudhët!”