1 E mori fjalën Jobi edhe tha:
2 “Njerëz të tjerë s’paska përveç jush,
bashkë me ju do të mbarojë Urtësia!
3 Por edhe unë mendtë i kam si ju
e në asgjë më i dobët se ju nuk jam!
Këto që i dini, cili nuk i di?
4 Kush përqeshet prej mikut si unë,
ta thërrasë Hyjin ai do ta vështrojë,
në lojë pse vihet patmetësia e të drejtit!
5 ‘Mposht fatkeqin ‑ mendon kush është mirë,
Të shtyme jepi atij që këmbët i merren!’
6 Qetësi gëzojnë banesat e cubave,
jeton qetë kush Hyjin po e ngacmon,
sikur Hyjin në grusht të vet ta mbante.
7 Egërsirat pyeti e do të të mësojnë,
shpendët e qiellit e ata do të të tregojnë,
8 fol me tokën e ajo do të të mësojë,
peshq’t e deti ty do të kallëzojnë.
9 Ndër këta të gjithë cili s’e di
se të gjitha i bëri dora e Zotit?
10 Në dorë të Zotit jeta e çdo gjallese,
në dorë të tij është fryma e çdo njeriu.
11 A thua veshi s’i dalluaka fjalët
sikur qellza që shujtën shijon?
12 A thua dija s’u takuaka pleqve
e urtia njerëzve me moshë të gjatë?
13 Por në Të është urtia e fuqia,
në Të këshilli edhe mbarë kuptimi.
14 Çka shkatërron Ai, kush mund ta ndërtojë?
Kë Ai kyç, askush s’mund ta lirojë!
15 Nëse e ndal ujin, gjithçka thahet,
nëse e lëshon, gjithçka rroposet.
16 Në Të është forca edhe dija,
njeh gënjyesin edhe të gënjyerin.
17 Ai këshilluesit lehtë i bën të marrë
e gjykatësve mend ua merr sa ndorja.
18 Mbretërve ua zhduk ijen
e me teje lehtë ua ngjesh.
19 Zdath priftërinjtë i vë përpara,
nga pushteti poshtë i rrëzon bujarët.
20 Në gojë fjalën gojëmbarëve ua lidh
edhe pleqtë pa urtësi i lë.
21 Mbi princër e sjell përbuzjen,
brezin trimave ua zhgjesh.
22 Humnerave ua ndrit errësirën,
hijen vdekjes në dritë të ditës e qet.
23 I rrit popujt e i asgjëson mejëherë,
të rrëzuarit Ai prapë në këmbë i çon.
24 U merr mendtë princave vendas,
i bën të enden shkretëtirës së paudhë
25 duke prekur si në terr edhe në dritë,
i bën të enden sikur të ishin të dehur!