1 “Po, argjendi i ka vendburimet,
e ka ari vendin ku pastrohet.
2 Edhe hekuri prej dheut nxirret,
ndahet bakri nga guri i shkrirë.
3 Njerëzit territ cak i vënë,
e shkojnë deri në skaj të thellësisë
përpas gurit të errësirës e të hijes.
4 Hapin pusa larg nga vendbanimi,
edhe të këmbëve harrojnë përdorimin,
të varur dridhen e janë larg prej njerëzve.
5 Toka prej të cilës lind buka
zhbordohet brenda si ta digjte zjarri,
6 gurët e saj qilarë janë të safirit,
pluhuri i të cilit krejt është ar.
7 S’ia njeh shtegun shpendi grabitqar,
s’e vëgon as syri i skifterit.
8 Nuk e rrahën këmbët e shtazëve të egra,
nëpër të s’u përshkua luanesha.
9 Kundër shkëmbit njeriu e ngrit dorën,
fundin maleve në majë ua qet njeriu.
10 Nëpër qeta ai hap galeri,
i zb’lon syri gjërat e paçmueshme.
11 Lumenjve u shqyrton thellësitë,
i qet në dritë gjërat e fshehta.
12 Mirë por Dija ku mendon se gjendet?
Ku është vendi i Kuptimit?
13 Përbërjen s’ia di njeriu,
nuk gjendet në tokën e të gjallëve.
14 Humnera thotë: ‘Tek unë nuk është’!
pohon deti: ‘S’është në mua’!
15 Nuk fitohet me ar të kulluar,
me argjend ajo s’mund të blihet,
16 nuk vlerësohet me ar prej Ofirit,
me sardonik as me safir të paçmueshëm.
17 S’krahasohet me ar as me qelq
as s’shndërrohet me enë ari të pastër.
18 Ç’i zë në gojë korale e kristale,
është më e vlershme se perlat Urtësia!
19 I Etiopisë topazi me të s’matet,
pranë saj ari e humbet vlerën!
20 Nga, pra, Dija thua na vjen neve?
Ku është vendi i Kuptimit?
21 Mbetet fshehtë për sytë e të gjallëve,
e fshehtë mbetet edhe për shpendë të qiellit!
22 Humnera e vdekja thonë:
‘Vetëm zërin i kem’ dëgjuar!’
23 Vetëm Hyji ia di udhën,
ku qëndron veç Ai e di!
24 Ai ia sheh botës mbarimin,
gjithçka është nën kupë qiellore,
25 Kur Ai deshi erës t’i japë peshë,
e kur ujërat i peshon në peshore,
26 e kur shirave ligj u vuri
edhe udhën vetëtimës gjëmuese,
27 Ai atëherë, pra, e vlerësoi,
e përgatiti dhe e shqyrtoi.
28 Atëherë Ai i tha njeriut:
“Frika e Zotit ‑ ja ç’është Dija!
Iki të keqes ‑ ja se ç’është Urtia”!