1 Fjala e Zotit që i qe drejtuar Jeremisë me rastin e thatësirës së madhe.
2 Judeja u mbulua në zi,
qytetet e saj rënkojnë,
të mekura rrafsh ranë përdhe,
në qiell arrin e Jerusalemit vigma!
3 Bujarët çojnë vegjëlinë për ujë:
shkojnë ndër puse e ujë nuk gjejnë,
zbrazët i kthejnë shtambat e veta
duke rrahur kokën me grushta.
4 Anembanë toka shkretuar,
sepse shiu nuk bie mbi të,
mjeruar bujqit e ngratë
me grushta e rrahin kokën.
5 Deri shuta në mal e lë pjellën e vet,
pse fije bari s’ka.
6 Gomarët e egjër grumbull mblidhen në kodra,
dihasin porsi çakejtë,
as sytë dritë më nuk u bëjnë,
pse s’gjejnë dot një fije bari.
7 Kundër nesh nëse flasin të këqijat tona,
mëshirë, o Zot, pash Emrin tënd.
Po, të mëdha janë kryengritjet tona,
kundër teje ne mëkatuam!
8 Ti, o Shpresa e Izraelit,
Shpëtimtari i tij në kohë të vështirë,
pse qëndron si i huaj në këtë vend,
si shtegtari sa për të bujtur?
9 Pse sillesh porsi i hutuari,
si trimi që s’mund të ndihmojë?
E pra, mes nesh ti je, o Zot,
emri yt u thirr mbi ne,
deh, ti dore mos na lësho!
10 Kështu i thotë Zoti këtij populli: “Atyre kështu u pëlqen të enden andej‑këndej, aspak nuk i kursejnë këmbët e veta! Këndej edhe Zotit nuk i pëlqejnë. Tashti i bien në mend fajet e tyre dhe i ndëshkon për mëkatet e tyre”.
11 Atëherë Zoti më tha: “Mos kërko mëshirë për këtë popull.
12 Po edhe sikur të agjëronin, s’do t’ua dëgjoja lutjen; po edhe në kushtofshin fli shkrumbimi dhe fli kushtimi, s’do t’ua pranoj. Unë do t’i shfaros me shpatë, me uri e me murtajë”.
13 Por unë iu përgjigja: “Ehu, o Zot Hyj! Ja, profetët u thonë: ‘Ju s’do të shihni shpatë, uri s’do të keni, por do t’u japë paqe të vërtetë në këtë vend’“.
14 Atëherë Zoti më tha: “Rrejshëm profetët profetizojnë në emër tim: unë nuk i dërgova as nuk i urdhërova, as nuk u kam folur. Ata ju parakallëzojnë vegime të rreme, shorti, dredhi e joshjet e zemrës së tyre.
15 Prandaj kështu thotë Zoti kundër profetëve, që profetizojnë në emër tim, të cilët unë nuk i dërgova, e thonë: ‘Shpatë e uri nuk do të ketë në këtë vend’: Shpata dhe uria do t’i shfarosë pikërisht këta profetë;
16 kurse njerëzit, të cilëve këta u profetizojnë, rrah do të bien nëpër rrugë të Jerusalemit prej urisë e prej shpatës e s’do ketë kush as t’i varrosë: as ata, as gratë e tyre, as bijtë e bijat e tyre. Do ta zbraz mbi ta të keqen e tyre.”
17 E ti thuaju këtë fjalë:
Le të derdhin lot sytë e mi
natë e ditë e të mos pushojnë,
sepse me ndrydhje të rëndë u ndrydh
virgjëra, bija e popllit tim,
me plagë të rëndë, të pashërueshme!
18 Nëse dal në fushë,
ja, të grirë prej shpatës,
e nëse hyj brenda në qytet,
kockë e lëkurë të bërë prej urisë:
profet e prift enden n’për vend
e më asgjë nuk marrin vesh.
19 ‑ Po a njëmend krejtësisht e përbuze Judën?
Po a aq fort t’u neverit Sioni?
Përse ne aq na godite,
sa të mos kemi shpresë shërimi?
Prisnim paqen, por të mirë s’ka,
kohë shërimi dhe, ja, tmerri!
20 E pranojmë, o Zot, paudhësinë tonë,
mbrapshtinë e etërve tanë:
po, mëkatuam kundër teje!
21 Mos na dëbo, pash Emrin tënd,
mos e turpëro fronin e lavdisë sate!
Të të bjerë ndër mend e mos e prish
Besëlidhjen tënde me ne!
22 Pse a ka ndër idhuj ndonjë që jep shi?
Pse vetë a qielli i jep shirat?
Pse a s’je ti, o Zot, Hyji ynë,
në të cilin ne shpresojmë?!
Ti je Ai që të gjitha këto i bën!