1 Hidhe bukën tënde mbi valët e ujit e pas shumë kohe do ta gjesh.
2 Jepu pjesë shtatë vetëve, madje edhe tetëve, sepse nuk e di se ç’e keqe mund të ndodhë mbi tokë.
3 Kur retë mbushen plot
shiun e lëshojnë mbi tokë;
po nëse bie ndonjë dru qoftë në jug qoftë në veri,
kudo që të bjerë, aty edhe mbetet.
4 Kush i vë vesh erës, nuk mbjell,
dhe ai që i vështron retë, nuk do të korrë.
5 Sikurse s’ia di udhën erës dhe si trajtohen eshtrat në kraharorin e gruas shtatzënë, ashtu nuk i di as veprat e Hyjit që është Krijuesi i të gjithave.
6 Në mëngjes mbille farën
e në mbrëmje të mos pushojë dora jote,
sepse nuk e di cila do të vlejë më tepër
kjo apo ajo
ose të dyja do të jenë njësoj të mira.
7 E ëmbël është drita
dhe e këndshme është për sy ta shohin diellin.
8 Po edhe në qe se njeriu jeton vite të shumta
e edhe nëse me gëzim i kalon të gjitha,
i duhet të kujtojë kohën e errësirës
që do të jetë e gjatë:
gjithçka që ndodh është kotësi.
9 Gëzo, pra, o djalosh, në rininë tënde
dhe galdo në ditët e djalërisë sate,
ec udhëve të zemrës sate
dhe ndiqi dëshirat e syve të tu,
por dije se për të gjitha këto
Hyji do të të gjykojë.
10 Larg kujdeset prej mendjes sate,
flake dhimbjen nga trupi yt:
sepse djalëria e rinia janë të kota.