1 Është Simoni, biri i Onisë, kryeprifti
që, gjatë jetës së vet e ndreqi Shtëpinë
dhe, në ditët e tija, e forcoi Shenjtëroren.
2 Prej tij u vunë themelet e lartësisë,
baza e lartësuar e murit të tempullit.
3 Në kohë të tij u çel saranxha
një liqen me përmasa të detit.
4 Për ta shpëtuar popullin prej cubit
e forcoi qytetin në rast të rrethimit.
5 Sa i hijshëm dukej kur shikonte nga Tenda,
kur dilte nga Shtëpia e tisit!
6 Porsi ylli i mëngjesit në re,
porsi hëna e plotë ditën e festës,
7 porsi dielli ndriçues përmbi Tempull të Hyjit!
8 Porsi ylberi i ndritshëm ndër retë e lavdisë,
porsi lulja e trendafilit në pranverë,
porsi zambakët përbri ujin që rrjedh,
porsi lulet e Libanit në ditë të verës,
9 porsi zjarri në flakë e kemi në zjarr,
10 porsi ena ari të farkuar,
e stolisur me çdo gur të paçmueshëm,
11 porsi ulliri garguri me fruta,
si qeparisi që prek deri në re,
kur veshej me petkun e lavdisë,
kur stolisej me madhëri të përsosur!
12 Kur ngjitej në lter të shenjtë,
me madhëri e mbushte brendinë e shenjtërores!
13 E kur merrte pjesët prej dorës së priftërinjve,
e qëndronte në këmbë përbri lterit,
përreth tij kurora e vëllezërve,
porsi degët e cedrit të Libanit,
14 e rrethonin në këmbë porsi rrema palmash
të gjithë bijtë e Aronit në madhërinë e vet,
15 me fli të Zotit në duart e tyre
para mbarë bashkësisë së Izraelit.
Kur i kryente funksionet në lter,
përcaktonte kushtet e të Gjithpushtetshmit,
16 shtrinte dorën për flinë e njomjes,
bënte njomjen me gjak të rrushit,
17 e derdhte në themel të lterit,
erë hyjnore për Zotëruesin e tejetlartë.
18 Brohoritnin atëherë bijtë e Aronit,
u binin borive me metal të punuara
dhe lëshonin një britmë të madhe
në përkujtim Hyjit të Tejetlartë.
19 Atëherë mbarë populli njëherësh shpejtonte
me fytyrë binin mbi dhe
për ta adhuruar Zotin, Hyjin e vet,
e për t’i drejtuar lutjet
Hyjit të gjithëpushtetshëm e të tejetlartë.
20 Atëherë këngëtarët e lavdëronin me zëra të tyre,
ëmbël kumbonte ajo këngë e madhërishme!
21 Populli i lutej Zotit të tejetlartë
me lutje në prani të Mëshirëmadhit
deri sa kryhej sjellja në nder të Zotit
e i jepnin fund shërbesës së vet.
22 Atëherë zbriste e i lartësonte duart
përmbi mbarë bashkësinë e izraelitëve
për t’ua dhënë me buzë të veta bekimin e Zotit
e të nderohet me Emrin e tij.
23 Edhe një herë binin përmbys
për të fituar bekimin e të Tejetlartit.
24 E tani, bekojeni Hyjin e gjithësisë,
që kryen vepra të madhërishme gjithkund,
që i lartëson ditët tona që prej kraharorit të nënës
dhe sillet me ne sipas mëshirës së vet.
25 Ai na e dhëntë gëzimin e zemrës,
u dhëntë paqe ditëve tona
në Izrael, në mote të përhershme.
26 Ai bëftë që Izraeli të besojë
se me ne është mëshira e Hyjit
që të jemi të lirë gjatë ditëve tona.
27 Dy popuj i ka inat shpirti im
e i treti as që është popull:
28 banorët e malit Seir e filistenjtë
dhe popullin e marrë që banon në Sikim.
29 Është një mësim urtie e dijeje
që e ka shkruar në këtë libër
Jezusi, biri i Siracidit, Jerusalemas,
që urtinë nga zemra e vet e zbrazi.
30 I lumi ai që i pleqëron këto gjëra.
Kush i shtie në zemër të vet, bëhet i urtë.
31 Nëse do t’i shtjerë në veprim,
do të jetë i zoti në gjithçka,
sepse frika e Zotit është udha e tij.