1 Më mirë është të mos kesh fëmijë por
të kesh virtytin,
sepse në kujtimin e virtytit është pavdekësia,
virtyti është i çmueshëm para Hyjit e para njerëzve.
2 Kur është pranë, i përngjajnë,
kur s’është pranë, e dëshirojnë;
i kurorëzuar ngadhënjen në amshim
sepse fitoi në ndeshjet e padanga.
3 Pasardhësia e shumtë e të patenzonëve do të jetë e kotë,
pinjollët bastardë rrënjë të thella s’do të lëshojnë
dhe s’do të ngulë në themel të qëndrueshëm.
4 Po edhe nëse për një kohë nxjerr bulëza në gema,
ashtu, e ngulur dobët, do të tundet prej erës,
me rrënjë do të nxirret nga stuhia e erërave.
5 Do t’i copëtohen degët ende të njoma;
frytet e saja do të jenë të padobishme,
të papjekura për t’u ngrënë,
pa kurrfarë vlere.
6 Sepse fëmijët që lindin nga shtrati mëkatar
janë dëshmitarë të paudhësisë së prindërve
ditën e shqyrtimit gjyqësor.
7 I drejti, edhe nëse vdes i ri,
do të gjejë qetësi.
8 Pleqëria e ndershme nuk është vjetërsia
dhe s’matet nga numri i viteve:
9 në të vërtetë urtia janë thinjat e njeriut
dhe jeta e patëmetë është mosha e pleqërisë.
10 Për shkak se diti t’i pëlqejë Hyjit, Hyji e deshi,
e, prej se jetoi në mes të mëkatarëve,
Hyji e mori te vetja:
11 qe marrë, që e keqja të mos ia prishë mendjen
dhe shtiekeqësia të mos ia gënjejë shpirtin,
12 sepse joshja e vesit e errëson të mirën
e stuhia e lakmimit e prish shpirtin e patëkeq.
13 Pasi për pak kohë ia doli të bëhet i përsosur,
jetoi jetë të gjatë.
14 I kishte pëlqyer Hyjit shpirti i tij,
prandaj edhe shpejtoi ta nxjerrë nga rrethi i mbrapshtisë.
Njerëzit shikojnë, por nuk e kupton
e s’di ta marrë me mendje të vet
15 se Zoti u jep hir e mëshirë të zgjedhurve të tij
dhe i mbron shenjtërit e vet.
16 I drejti që vdes i dënon të paudhët që janë gjallë
e rinia e përsosur në pak kohë dënon pleqërinë e pambarim të mëkatarit.
17 Do ta shohin vdekjen e të urtit,
por s’do ta kuptojnë ç’mendim pati Hyji për të
e pse Zoti e mori në vend të sigurtë.
18 Do të shohin e do ta përbuzin:
por Zoti do t’i përqeshë.
19 S’do të vonojë e do të bëhen kufoma të urryera,
diçka e urrejtshme ndër të vdekurit e përhershëm,
sepse Zoti do t’i plandosë pa zë
e do t’i zhdukë deri në themele,
do të shqimen krejtësisht,
do të vuajnë ndër dhimbje
dhe kujtimi i tyre do të zhduket.
20 E kur të bëhet shqyrtimi i mëkateve të tyre
do të paraqiten plot frikë
dhe fajet e tyre do të ngrihen kundër tyre.