1 Unë jam njeriu që e sprovoi mjerimin
nën frushkullin e zemërimit të tij.
2 Ai më urdhëroi e më bëri të ec
nëpër terr e jo në dritë.
3 Veç kundër meje e solli, e risolli
gjith’ditën dorën e vet.
4 Ma shkriu lëkurën edhe mishin,
i thërmoi eshtrat e mia.
5 Përreth meje ndërtoi mur,
me helm e pikëllim më rrethoi.
6 Më ndryu të jetoj në një vend të errët
porsi të vdekurit e përhershëm.
7 Më rrethoi në mur që të mos mund të dal,
më lidhi në pranga të rënda.
8 Nëse thërras e kërkoj ndihmë,
e përbuz lutjen time.
9 M’gurë të latuar m’i muroi rrugët,
m’i mbylli shtigjet e mia.
10 Arushë në pritë u bë për mua,
luàn që sulet befasisht.
11 Me ferra m’i zuri rrugët,
më copëtoi e më la në mjerim.
12 E ngrehu harkun e vet, mua më vuri
shenjë shigjete.
13 I nguli në të hollët tim
bijat e kukurrit të vet.
14 U bëra përqeshje e pop’llit tim,
kënga e përditshme e tyre.
15 Më ka ushqyer me hidhërime,
me lëng mendre më ka dehur.
16 Me gurë dhëmbët m’i thërmoi,
më zhgërreu në pluhur.
17 Shpirti im më s’di ç’është paqja,
më nuk di ç’është lumturia.
18 Thashë: “Lamtumirë, o lumturi,
e gjithçka prisja prej Zotit!”
19
Më kujto skamjen e endjen time,
mendrën e helmin tim!
20 I kujtoj, s’mund t’i harroj
e më copëtohet shpirti im.
21 Ja, se çka përbluaj në zemër
e prandaj më ngjallet shpresa:
22 “Lavdi Zotit që fara s’na u shua,
që s’munguan përdëllimet e tij!
23 Mu, çdo mëngjes Ai i përtërin!
Besa jote s’ka kufi!
24 ‘Pjesa ime është Zoti’‑më thotë shpirti‑
këndej vazhdoj të kem shpresë në Të.”
25 I mirë është Zoti për ata që shpresojnë në Të,
ndaj shpirtit që e kërkon.
26 Është mirë të pritet në heshtje
shëlbimi që vjen prej Zotit.
27 Është mirë për burrin ta mbartë
zgjedhën që prejrinisë së vet.
28 Le të rrijë vetëm e të qëndrojë në heshtje
kur Zoti ta mbrehë në zgjedhë.
29 Le ta vërë gojën e vet në pluhur:
sepse ndoshta ende ka shpresë.
30 Le t’ia sjellë faqen goditësit,
le të ngihet me poshtërime!
31 Sepse Zoti
nuk përbuz për përgjithmonë.
32 Nëse ndëshkon, Ai do të ketë dhimbje
sipas mëshirës së vet të madhe.
33 S’i do zemra t’i përvujtërojë,
t’i ndëshkojë bijtë e njeriut.
34 Të ndrydhen, të shtrohen nën këmbë
të gjithë të munduarit e vendit.
35 T’i shtrembërohet e drejta njeriut
para syve të të Tejetlartit,
36 e padrejtë në gjyq t’i bëhet tjetrit:
a thua Zoti s’i sheh këto të gjitha?
37 Kush është ai që tha e ashtu u bë?
Vallë s’është Zoti ai që merr vendim?
38 Prej gojës së të Lartit a nuk rrjedhin
të vështirat e të mirat?
39
Vdekatari pse të murmurisë?
Të zotërojë burri mbi mëkatet e veta!
40
“T’i shqyrtojmë e t’i kërkojmë udhët tona
e të kthehemi kah Zoti!
41 T’i lartësojmë duart tona e zemrën
te Zoti që është në qiell.
42 Ne mëkatuam, kundër Teje u çuam,
ja, përse Ti nuk na fale!
43 Me furi u armatose, na godite,
na vrave, nuk na fale!
44 Ti e vure për pritë renë
të mos na mbërrijë te ti lutja.
45 Na çrrënjose, llom na bëre
mes popujsh!
46 U ngërdheshën kundër nesh
pa dallim të gjithë armiqtë tanë.
47 Shorti ynë u bë tmerri e gropa,
shpartallimi dhe rrënimi!
48 Rrëke rrjedhin prej syve të mi lotët
për rrënimin e Bijës së popullit tim.
49 Sytë e mi lotojnë e nuk pushojnë,
sepse s’mund të ketë qetësi
50 derisa të shikojë e të shohë
Zotynë prej qiellit.
51 Syri im dhimbje më shkakton
për bijat e Qytetit tim.
52 Më përndjekin si gjuetari shpendin
ata që pa arsye më urrejnë.
53 Jetën ma borën në humnerë,
përmbi mua hodhën gurë.
54 Përmbi kokë më vërshuan ujërat
e unë thosha: “Kam mbaruar!”
55 Atëherë, Zot, emrin tënd thirra
nga thellësia e humnerës.
56 Ma ndieve britmën: “Mos i mbyll veshët
në dënesjen e në kushtrimin tim!”
57 Ti u afrove kur të rashë ndore
e the: “Frikë mos ki!”
58 E mbrojte, o Zot, ti çështjen time,
ma shpërbleve jetën time.
59 E pe, o Zot, të padrejtën që m’u bë:
mbroje ti të drejtën time!
60 E pe të gjithë furinë e tyre,
synimet e tyre kundër meje.
61 I dëgjoje fyerjet e tyre, o Zot,
synimet e tyre kundër meje.
62 Buzë e mend të armiqve të mi
kundër meje janë gjith’ditën.
63 Vëri re: si kur ulen si kur çohen
unë jam kënga përqeshëse e tyre.
64
Shpaguaj ti si e meritojnë, o Zot,
sipas veprave të duarve të tyre!
65 Bëje zemrën e tyre të ngurtë,
mbi ta të bjerë mallkimi yt!
66 Ndiqi, o Zot, me furinë tënde,
çrrënjosi nën qiellin tënd!”