1 Ah si u vrugua ari,
si u prish ari i kulluar!
U shpërderdhën gurët e shenjtë
qosheve të të gjitha udhëve!
2 Djelmoshat bujarë të Sionit,
të peshuar me ar të kulluar,
u çmuan porsi enë dheu
‑ vepër e duarve të poçarit!
3 Der’ çakejtë u japin sisën
gji u japin klyshëve të vet,
Bija e popullit tim, mizore,
porsi struci në shkretëtirë!
4 Ferishtes gjuha i është ngjitur
prej shkrumbit të etjes për qiellzë,
vogëlushët bukë kërkojnë,
por s’ka kush t’ua ndajë!
5 Ata që hanin haje të shijshme,
vdesin udhëve;
ata që në purpur u rritën,
zhgërryhen në pleh.
6 E Bijës së popullit tim fajësia
më e madhe se mëkati i Sodomës
që u rropos në një moment
pa u lodhur duar në të.
7 Djemtë e saj më pastër se bora,
e më të bardhë se qumështi,
më të kuq se korali në trup,
pamja e tyre si safiri,
8 u nxinë në f’tyrë më se thëngjilli,
s’munden më të njihen në rrugë;
lëkura e tyre u ngjit për eshtra,
u tha dhe u bë si e drunjtë.
9 Më fatlumë prej shpatës të prerët
se të vdekurit nga uria,
që vdesin të shqimur ngadalë
nga mungesa e frytit të tokës.
10 Gratë e dhimbshme me duar të veta
i kanë zier fëmijët e vet,
u bënë ushqimi i tyre
n’mjerim të Bijës së popullit tim.
11 E kreu Zoti zemërimit e vet,
e zbrazi furinë e vet,
flakë në Sion zjarrin e ndezi
që ia dogji edhe themelet.
12 S’besonin mbretërit e botës,
as banorët e gjithësisë
se armiku e kundërshtari
Rruzalemit brenda i hyn,
13 për shkak të mëkateve të profetëve,
për faje të priftërinjve të tij
që derdhën brenda në Qytet
gjakun e njerëzve të pafajshëm.
14 U endën si të verbërit udhëve,
të përdhosur me danga gjaku
sa që askush s’mund t’i prekte
rrobat e tyre!
15 “Larg! Je i ndytë!” ‑ u bërtitnin:
“Tërhiquni! Zhdukuni! Mos prekni!”
Iknin, endeshin; ndër paganë thuhej:
“Të mos guxojnë ndër ne të
banojnë!”
16 Fytyra e Zotit u dha rrugët,
ai me sy më s’i shikoi:
s’u shikua më se kush është prift,
s’u shikua kush është plak!
17 Sytë tanë, ehu, seç u lëbyrën
duke kërkuar ndihmë, por kot!
Nga vrojtorja jonë shikojmë
drejt një kombi që s’mund të na
shpëtojë.
18 Na i gjurmonin hapat tanë,
që të mos ecnim udhëve tona.
“E patëm! Na u shkurtuan ditët,
sepse erdhi fundi ynë.”
19 Më të shpejtë qenë salvuesit tanë
se ç’janë shqiponjat e qiellit:
nëpër male ata na ndoqën,
na vunë n’shkretëtirë pusi.
20 Fryma e gojës sonë, i Lyeri i Zotit,
u zu në gropat e tyre,
për të cilin thoshim: “Nën hijen e tij
do të jetojmë në mes të popujve.”
21 Gëzo e galdo, Bija e Edomit,
që banon në tokën Us;
por dhe ty kelku do të të mbërrijë,
do të dehesh, zhveshur do të
mbetesh!
22 T’u la faji, Bija e Sionit,
më nuk do të të tresë në mërgim.
Bijë e Edomit, fajësinë do ta
ndëshkojë Zoti,
për fushë do të t’i qesë mëkatet!